Tuesday, January 17, 2017

නාට්ටාමී 2 කොටස - දත් දොස්තර


“මහත්තයො මයේ හිතේ ඒ 75 අවුරුද්ද වෙන්නෝනෙ”
සිරිපාල කතාව අරඹයි.ඒත් සමඟම ඈතින් කොහේදෝ සිට පැමිණි පූසෙක් ඤාව් හඬක් නගමින් සිරිපාලගේ පයෙහි දැවටෙයි.

“මතකෙ හැටියට ඒ කාලෙ මං දාහතේ විතර ඉලන්දාරිය. ඔය කාලේ ඉතින් මට ඔය ගෙයක් දොරක් කියල එහෙම දෙයක් තිබ්බේ නෑ, පාරෙ වහලයක් යට තමයි ලැගල හිටියෙ. ඉතිං මහත්තයො මට ඔය ජිවිතේ එපා උනා. හරිහැටි රස්සාවක් නැති නිසා මං මෙන්න මේ ඉස්ටේසමේ ගුවන් පාලම ළඟ සපත්තු මහන රස්සාවක් පටන් ගත්ත.”  කතාව නවත්වන  සිරිපාල නෙස්කැෆේ උගුරක් තොලගායි.
“මහත්තයො ඔය කාලේ තමා යාපනේ ලොකු මහත්තය දොරේඅප්ප මහත්තයව කොටි මරල දැම්මෙ. මට අද වගේ මතකයි. ඒ උනාට ඉතිං  ඒ දවස් වල ඔය දැන් වගේ කොටි ගැන නිච්චියක් මිනිස්සුන්ට තිබ්බේ නෑ, අනික උං කරලියට ආවෙත් ඔය පස්සේ කාලෙක නෙ, ඊට අවුරුද්දකට විතර පස්සෙ මයෙ හිතේ...” සිරිපාල ඔහු සමීපයේ ගැවසෙන පූසා රැගෙන ඌ හට ඉතුරුවූ නෙස්කැෆේ ස්වල්පයක් පෙවීමට උත්සාහ කරයි.

“මුන්ට මහත්තයො ජරාව කාල කාලම දැන් ඔය අපි දෙන ඕනෙ ජරාවක් දිරවනව. මහත්තයො මං දැනන් හිටිය ඔය අහක දාන පළතුරු කන තඩි බළල් තඩියෙක් ව….ඈ  නෑ.. නෑ මහත්තයො අම්මප ඇත්ත කියන්නෙ.ඒකාලෙ ඔය ඌ එලොලු මාකට් එක පැත්තේ හිටියෙ.... හරි හරි ඕව වැඩක් නෑ… අපේ කතාවනේ මහත්තයො වැදගත්…” කියමින්  සිරිපාල තම කමිසයේ උඩ සාක්කුවට අත දමා බීඩි මිටියෙන් බීඩියක් රැගෙන දල්වාගනී.

“ දැන් මහත්තයො ඔය දවස් වල ඉතිං මගේ ජිවිතේ නිකං අපායක් වගේ කියල කියතෑකි. මොකෝ දවල්ට ගිණි ගහන රස්නෙ අස්සෙ මං පේමන්ට් එකේ ඉහලගත්තු කුඩයක් යට ඉඳන් සපත්තු මහනව. ඉතිං අම්මේ ඔහොම නැති දුකක් විඳගෙන දවස අන්තිමේ හැමදාම සොච්චන් ගානක් හොයාගෙන කොහේ හරි හෙවනක දිගෑදිල බුදිය ගන්නව. රෑට හැමදාම කෑවෙ පොඩි පාන් කෑල්ලක්. සමහර දවස් වලට මහත්තයො ඔය ටවුමේ බේකරියෙන්, ඒකෙ අයිති මහත්තය, මට ඔය දවසක් විතර පරණ ඉතුරු වෙච්ච පාන් ගෙඩියක් නොමිලේම දෙනව… එදාට ඉතිං රජ මඟුල්. අර්ෆත් ගෙ හෝටලේට ගිහින් ඉතිං ගන්නව උණු උණුවෙ  කිරිහොදි පැකට් එකක්. අරං ඉවර වෙලා ඔය පරණ කාලෙ බෝතලේකට දාගන්නව ප්ලේන්ටියකුත්. දාගෙන යනව මූද පේන මානෙට. ගිහිං ඉතිං කනව මදි නොකියන්න. කාල ප්ලේන්ටියත් බීල ඉතිං බීඩියකුත් කටේ ගහන් හේත්තු වෙලා ඔහේ බලාගත්තු අත බලං ඉන්දැද්දි දන්නෙම නැතුව නින්ද ගිහිං.” සිරිපාල දිග සුසුමක් හෙලා බලා සිටි අත ඔහේ බලා සිටින්නට විය.

“ඉතිං මහත්තයෝ ඔය කාලේ මට හරි ඇබැද්දියක් උනානෙ. මගෙ ඉතිං ඔය සවුක්කෙ ඒ දවස් වල අන්තිමයි නෙ. ඔන්න ඉතින් දවසක් උදේ නැගිටලා බලද්දි මයෙ හක්ක දරාගන්න බැරි ගාන්නට වේදනා දෙනව. අම්මේ තාම මතකයි... ඔය දැන් වගේ මහත්තයො ඒ දවස් වල පැනඩෝල් කාඩ් ගන්න හැකියාවක් තිබ්බේ නෑ.අනික තිබ්බේ ඔය ඩිස්පිරින් හරි මොකක් හරි නමක් තියෙන බේතක්. ඉතිං මහත්තයො හිතේ හයියට අමාරුවෙන් දවස් දෙක තුනක් ඇදගෙන ගියා, අද හොඳවෙයි හෙට හොඳවෙයි කියල හිතං. මොන.. හොඳද. රෑට නින්ද යන්නෙත් නෑ. අනික දවල්ට පෝරණුවෙ දාල වගේ තැම්බි තැම්බි දතේ අමාරුවත් එක්ක සපත්තු මහනව.” සිරිපාලගේ මුවගට නොදැනුවත්වම මද සිනහවක් නැගෙයි. කහට ගැසුණු තම  දත් දෙපල පෙන්වා ඔහු හයියෙන් සිනාසෙයි..

“මහත්තයෝ මට හිනා ඒකාලේ කරපුව මතක් වෙද්දී” සිරිපාලගේ අව්‍යාජ සිනහව නැවතත් රැව්පිළිරැව් දෙයි.
“ඉතිං ඔන්න මහත්තයො මට දැන් කොරකියාගන්න දෙයක් නෑ.  අපිට මහත්තයො මොන ඩිස්පැන්සරිද ඒ කාලේ. අනික රජේ ඉස්පිරිතාලේ ගිහාමත් ඉතිං දවසම වියදං කරන්න බලං යන්නෙපැයි.ඉතිං මං මොකද කලේ, ගියා පේලි ගෙදර දොස්තර ව හම්බෙන්න….”

“ මහත්තයො අපි  පේලි ගෙදර දොස්තර කිව්වේ හැබෑ වෙදෙක්ට නං නෙවේ. මිනිහ ඉස්සර ඔය ඉංගිරිසි බේත් විකුණන කඩේක කඩේ බලාගන්න හිටපු කොලුව. නම ස්වාමිනාදන් .ඔය කොළඹ කොටුවෙ අපි වගේ මිනිස්සු තමන්ගේ දුක කියල ලෙඩ හොඳ කරගන්න ආවේ ස්වාමිනාදන් ගාවට. ඔය  පණු අමාරුවට බේත් කිරිල්ලෙ ඉඳන්  ගබ්සාව වෙනකන් සේරම කලේ ඔය මනුස්සය...”

ඈත ඔරලෝසුවක රාත්‍රී දහයේ කණිසම නාද වෙයි.සිරිපාලගේ ඇඟේ දැවටුණු බලා අපගේ කතාව අතරතුර කොහේ හෝ ගොසින්ය. ඈතින් විදේශික යුවලක් අප නොදන්නා බසක් කතාකරමින් වේදිකාව දිගේ අත් පටලවාගෙන ඉදිරියට පැමිණෙයි.

“මහත්තයො ඔන්න මම ගියා සුවාමිනාදන් හම්බෙන්න. ඉතින් ඕං මිනිහ අර කෑලි හයේ ටෝච් එකකින් මයේ හක්ක පරීස්සා කරනව. ඉතින් ඔන්න විනාඩි පහක් දහයක් බොහෝම සීරුවට බැලුව මුළු සර්වාන්ගෙම තිබ්බ දත් ටික. බලල කියපි. ඒ ශිරිපාලයියා, හක්කේ දත ගලාන්න වෙලා කියල. ඉතිං මහත්තයො මං මිනිහගෙන් ඇහුව කොහොමද කොයි වෙලාවෙද දත ගලෝගන්න එන්න ඕනේ කියල. ඉතින් ඒ පාර මිනිහත් කිව්ව ශිරිපාලයිය පාට විතර එන්න කියල.”
“ඉතින් මහත්තයො ඕං මාත් ඉතිං වෙලාවටම සුවාමිනාදන් හම්බෙන්න ගියා. ගිහින් ඉතින් ඔන්න මිනිහගේ ගෙදර ඉස්තෝප්පුවේ වාඩිත් උනා. ඔන්න ශිරිපාලයිය කෂායක් තියෙනවා මුලින් බීල ඉමු.. කියල ස්වාමිනාදන් මට දුන්න අරක්කු බාගෙ බෝතලේකට මොනාද පුරෝල…”

“ඔන්න මාත් ඉතිං බොනව… බීගෙන යද්දි මේං එනව පුරුදු රහක්.”
“යකෝ මේ කසිප්පු නෙ!.... මට කියවුනා”
“මේං මූ හිනාවෙවී කියනව, ශිරිපාලයිය ඕක එක  උගුරට ගහල දාන්න නැත්නං ඉතිං දත ගලවන්න වෙන්නෑ කියල… ඉතිං මහත්තයො මටත් දැන් හොඳ ගනං. ඒ පාර ඉතින් ඕනේ එකක් වෙච්චාවේ කියල නහය වහං උගුරු තුන හතරට ගැහුව බෝතලේම.ඔන්න ඉතිං  පැය බාගෙයක් විතර යද්දී  මොනා උනාද දන්නෙ නෑ මහත්තයො…” කතාව නැවැත්වූ සිරිපාල නොනවත්වා සිනහ වෙයි.

“....ඔන්න මහත්තයො නින්දෙන් වගේ දැයෙනව මොකෙද්ද එකෙක් මට පයින් අනිනව.. ඕයි යකෝ සිරිපාල නැගිටපන් කියලත් කියනව… ඔන්න මහත්තයෝ මං ඇස් ඇරිය. මෙන්න යකෝ සුවාමිනාදනුයි තව ඒ ළඟපාත කොල්ලො වගේකුයි ඉන්නවා මං දිහා බලං හිනාවෙවී…”

“පහුවදා උදෙත් වෙලා...ඔන්න මහත්තයො මං මොකුත් නොකිය නැගිට්ට... එතකොටම යකෝ මෙන්න මට මේ ටිකේම නැති සහනයක් දැනෙනව. මගේ දතේ අමාරුව හොඳ වෙලා... මහත්තයො ස්වාමිනාදන් මගේ දත ගලෝල !…”
“මට දැන් මේක මාර ප්‍රශ්නෙ මහත්තයො…”

“ ඈ බං... මට මොකෝ උනේ කියහං සුවාමිනාදන්?... මං ඇහුව…”

“ මේං මූ මට තඩි වයර් කපන කටර් අඬුවකුයි ඒ'කේ රැඳිල තියෙන දතකුයි පෙන්නල හිනාවෙවී කියනව…

“ශිරිපාලයිය, උඹ වෙරි පිට මාකට්ටෙක වටෙත් දුවල, මටත් ගාල තමා මේ දත දුන්නෙ! කියල...”


ච්ත්‍රය චායාරුපයක් බලං ඇඳපු එකක්. මුල්  අයිතීන් සම්පුර්ණයෙම්ම චායාරූප ශිල්පියා සතුයි.

Friday, January 13, 2017

නාට්ටාමී 1 කොටස - ඇරඹුම

නාට්ටාමි 1 කොටස - ඇරඹුම

“මගෙ නම මහත්තයො සිරිපාල. හැදුනෙ වැඩුනෙ බොරැල්ලෙ කඩකෑලි යට”
ඒ සිරිපාලගේ කටහඬයි. දැන් තලතුනා වියෙහි පසුවන ඔහු තනිකඩයෙකි. ඇතැම් දින වල සවසට ජිනා කොලුවා අත කාලේ බෝතලයක් ගෙන්නා ගන්නා ඔහු එයත් රැගෙන වරාය පේන තෙක්මානයේ ඔහුගේ හුරුපුරුදු ඉසව්වට සැපත් වෙයි.
“මං එදා ඉඳලම ආසයි මූදට. අපිත් නිකං රැලි අස්සෙ හැංගිලා එන පෙණ වගේ. මට දැං මේ ජීවිතේ සැපයි.. දවසෙ පඩිය හත්සිය පනහයි.. උදේ ප්ලේන්ටියටයි පාන් කෑල්ලටයි විසි පහයි.. දවල් හවස බත් දෙකට එකසිය පනහයි.. රෑට බොන ටී එකට විසිපහයි..දවසක් ඇර දවසක් තමා කාලක් ගහන්නෙ.බීඩි තමා බොන්නෙ...”
සිරිපාලගේ කනේ උඩ රැදවූ යන්තං පිලිස්සුනු බීඩියකි. ඔහු කාලේ බෝතලෙන් අඩක් ගානක්වත් නැතිවම තම මුවට හලාගනී.
“මහත්තයට පේනවද අර කපුටො?” ඔහු ඈත වරාය අසල වසා සිටින කපුටන් රෑනක් මාහට පෙන්නමින් අසයි.
“මහත්තයො උං කොච්චර අව්වෙ හිටියත් උං කලු වෙන්නෙ නෑ.. උං කොච්චර කුණු කෑවත් මැරෙන්නෙත් නෑ.. ආ මං බොරුද කියන්නෙ බලන්න, මාත්තය ජීවිතේට දැකල තියෙනවද මැරිච්ච කපුටෙක්?...”
මදක් රත්පැහැ ගැන්වුනු තම දෑස විසල් කරමින් ඔහු පවසයි.
“මහත්තයො උං පදං වෙලා, හරියට අපි වගේ”
“මං මයෙ අම්මව තාත්ටව දන්නෙ නෑ මහත්තයො.උංගෙ මූනුවත් දකල නෑ. ඉස්සර දඩබ්බරකං වලට එක පාරක් හිරේ ගියා. ඈ.. ආ හේතුව මාත්තයො මං හොරකං කලා ගෑණියෙක්ගෙ චේන් එකක්. කඩං දුවද්දි අහු උනා. පොලිසියෙ මාත්තුරු ගැව්ව මාත්තයො හොඳට.”
සිරිපාල බාගෙයක් දැවුනු බීඩිය ගෙන නැවත දල්වාගනී.
“හැබැයි මාත්තයො මට හොඳ වැඩේ උනේ. මං ඊට පස්සෙ හැදුන. මගෙත් එක්ක එකට හිටපු එව්වො බාගෙට බාගෙයක් සූස්තියට හුරු උනා. හැබැයි මං.. මං උං ඔකෝගෙම අයිං වෙලා කරා නාට්ටාමි රස්සාව !. මාසෙට ඉතුරු කලා රුපියල් නවදහක්!… ඔව් මාත්තයො මාසෙට නවදහක්!.” සිරිපාල උජාරුවෙන් පවසයි. ඔහුගේ මුව රැඳි බීඩියත් ඈත වරායේ දුමබටයකුත් තරඟයට මෙන් දුම් ගුලි පිටකරයි. ඈතින් නග්න හිරු තඹ පැහැයෙන් දිස්න දෙයි.
“අනික මාත්තයො මං ඔය වෙන එඋං වගේ ටවුමෙ ගෑනුගෙවල් වල රිංගන්නෑනෙ… දැන් ඔය ලීල අක්කෑපොට් එක තියෙනව. මං ඔය ඉස්සර එකම එක පාරක් තරුණ කාලෙ රිංගුව. අම්මේ මාත්ටයො ගාන නවසීයයි. ඒක ඇහුවාම දාඩිය ඩබල් උනා. කොහෙ තියෙන සල්ලිද මං අහන්නෙ.. හැබැයි මාත්තයෝ බොරු කියල වැඩක් නෑ මං බූරු නං ගහනව. මෙහෙ පහල මුඩුක්කු පාරෙන් හැරිලා ගියාම තියෙනව අර්ෆත්ගෙ කාමරේ.ඉතින් වාසි දවසුත් තියෙනව. එහෙම දවසට චයිනිස් බත් එකක් එක්ක හොඳ බෝතලයක් අරං ගහනව.තව බීඩි මිටි දෙක තුනක් අරං තියාගන්නව.”
සිරිපාල නැවතත් බීඩියක් පත්තු කරගනී.
“මහත්තයො යන් මයේ ගානේ ප්ලේන්ටියක් ගහන්න ඉස්ටේසමේ හෝටලේට.”
පාර අවට එකම ජන ගඟකි.අප කොටුව ඉස්ටේසම අසලින් එහි ඇතුලත තිබූ කුඩා අවන්හල වෙත යමින් සිටියෙමු.
“මහත්තය දන්නවද, මෙතන ඉන්න පිට්පොකට් ගහන උන් ඔක්කොම මං අඳුරන එවුං. තව හිගන්නො, උනුත් මං අඳුරන් එවුං. අර ඉන්න ගෑණු ටික පේනවා නේද,උන් තාම බිස්නොස් පටන් ගත්තේ නෑ. තව පැයෙන් දෙකෙන් හොයන්නවත් නෑ උන්”
අවන්හලේ මුල්ලකට ගොස් ඉඳගත් සිරිපාල ඈත මගී පර්යන්තය දෙස බලාසිටින්නට විය. කඩි ගුලක් ඇවිස්සුනාක් මෙන් පෙනෙන ජන ගංගාව දුම්රිය තුල අතුරුදහන් වනවාක් මෙන් පෙනෙයි.
“ඉතිං සිරිපාල අයියෙ ජිවිතේ අමතක නොවෙන කතා එහෙම නැද්ද?” ඒ ප්‍රශ්නය මගෙනි.
“අපෝ තියෙනව මහත්තයො. මං ඉතින් මේ ලෝකේ කරපු සේරම කරපු එකෙක්. ඔය ගොඩක් උන් නොදැකපු දේවල් දැකපු එකෙක්. මහත්තයට ලියාගන්න පහසු නං මන් කියන්නං. අනික මහත්තයො අර පේන මිනිස්සු ගොඩ බලන්ටකො.. ඔය යන එන මිනිස්සුන්ගේ ඇතුලේ කොච්චර කතා ඇතිද මහත්තයො. මේ ඉස්ටේසම නිකං කතා පොතක් වගේ.......”
චිත්‍රෙ ඇන්දේ කොරල් පේන්ටර් වලින් පොටෝෂොප් වලින්

Tuesday, January 10, 2017

2කොටස - මිතුරන් සහ අතීතය



පළවෙනි කොටස මෙතනින් බලන්න

“මයෙත් හිතට මහා බරක් අයිය මේව නං.
දැං බලහං උඹලෑ පවුලෙ අම්ම අප්ප අරි යහතින් ඉන්නව. මයෙ
රත්තරං අම්ම අප්ප අකාලෙ පරලෝ ගියා. මගෙ අන්නා, ඌත් ඌරු තුවක්කුවකට අහුවෙලා පිටගැස්ම හැදිල ඒත් පරලෝ ගියා...
මාත් අරියට උඹලෑ අර බණපොත් වල ඉඳපු ළමයි ටිකයි මිනිහයි නැති වෙච්චි ගෑණි වගේ බං!”  පෙරියපුල්ලේ බිඳුණු හඬකින් පැවසීය.


ගිණිමැලයෙහි උණුසුම පැරදීමට මෙන් කළපුවේ ලුණු මිශ්‍ර සිසිල් සුලං දහරාවෝ වාඩියේ දොරකඩට කඩාවැදී, රිද්මයානුකූල කිරි කිරි හඬක් නගමින් පාවී යන්නට වූහ. ඈත හිස් අහස දෙස උපේක්ශාවෙන් බලාසිටින විමලෙ අයියාගේත් පෙරියපුල්ලේ ගේත් කාලවර්ණ සිරුරු වල සේයාව කළපු රැළි සමඟ මිශ්‍රව ඈතට දිව යන්නාක් මෙන් පෙනෙන්නට විය.


“ඈ බං! අර ඈත කළුවට කළුවෙ දුවන් එන්නෙ ලකිය නේද…”  
විමලෙ අයියා සිනහසෙමින් පැවසීය.
ලකී යනු පෙරියපුල්ලේ තම නිවසේ සුරතලයට ඇති කරන බැල්ලයි. අඟුරුවන් පාට ඌ කෙරෙහි පෙරියපුල්ලේ දැක්වූයේ ඉමහත් සෙනෙහෙකි.


“ආ.. ඉඳා කාපිය !”
බැදුණු මාළු කූරි දෙදෙනෙක් සමඟ බත් පතක් අනා, පැරණි ටින් පිඟානකට දැමූ පෙරියපුල්ලේ එය බැල්ල ලඟින් තබමින් පැවසීය.
වාඩියේ තම සුපුරුදු ලෑලි තට්ටුව මත ඇලවූ විමලෙ අයියා, ටකරම් වහලය හා වාඩියේ බිත්තිය අතර හිඩැසකින් පෙරී එන තරු එළිය දෙස නෙත් යොමන්නට විය.
               
                                ***********************************
2 මිතුරෝ

අතීතයේ එක් කාලයක විමලෙ අයියාගේ  ජීවනෝපාය වී තිබුනේ දුම්කොළ වගාවයි. තම වගා බිමට ආසන්නයේ පිහිටි පෙරියපුල්ලේ ගේත් කොටගහ තම්බි ගේත් වගාබිම් හේතුවෙන් ඔවුන් කාලයත් සමඟ ගජ මිතුරන් බවට පත්වූහ. මේ තුන්කට්ටුවේ බාලයා වූ කොටගහ තම්බි දිනක් කොළඹ ගොස් පැමිණෙන බස් රථයට අටවා තිබූ බෝම්බයක් පුපුරායාමෙන් ජිවිතයෙන් සමුගත් අතර, පසු කලක විමලෙ අයියාත් පෙරියපුල්ලේත් තම වගාවට සම්පුර්ණයෙන් සමුදී, එකෙකු ගබඩාවේත් අනෙකා සමුපකාරයේත් රැකියා කරීමට යොමු වූහ. වෙනදා මෙන් ගෙවූ ජිවිතයෙන් වෙන්ව, එකිනෙකාගේ ආත්ම, හුදෙකලාවේ ගීතයට සුසර කල ඔවුහු තම කාර්යබහුල ජීවිතය තුල තනිවෙන්නට වනහ. සෑම දිනකම පාහේ උදේ කාලයේ කුලසිරි මහප්පාගේ කඩයෙන් ප්ලේන්ටියක් බී ටී බනිස් ගෙඩියක් කටට දමාගන්නා මිතුරෝ වැඩි කතාබහකින් තොරව වෙන්වී යන්නට පුරුදුව සිටියහ. පෙරියපුල්ලේ ටවුමේ  සමූපකාර වෙලඳසැලේ බඩු කිරීම කල අතර විමලෙ අයියා ගබඩාවේ සුළු ලිපිකරුවෙකු ලෙස සේවය කලේය.


මෙකල උතුරුකරයේ ත්‍රස්තවාදය විසින් වැලිඔය ජනපදයේ හාත්පස පැතිර තිබූ මායිම් ගම්මාන භීතියෙන් වෙලාගැනීමට සමත්ව තිබුනු අතර, විමලේ සහ පෙරියපුල්ලේ තම සේවාමුරය නිමවා පැමිණ කෙටි විවේකයකින් පසුව ග්‍රාමාරක්ශක රාජකාරි සඳහා පිටත් වූහ. කුමකින් කුමක් සිදුවේදැයි අවිනිශ්චිත ජීවිතයකට හුරුවී සිටි ඔවුන්, යන්තම් එදාවේල කා කෙසේ හෝ ජීවත් වීමට අදිටන් කරගත් මිනිසුන් සමූහයක් විය. තම ජීවිතයේ තුරුණු වියේදී අනෙක් බොහෝ තරුණයින් ට ලැබෙන දේ ඔවුන් ට ලැබුනේ නැතිමුත් ඔවුන් ඒ පිලිබඳව තැකීමක්ද නොකලහ.
කුලසිරි මහප්පාගේ කඩය ගමේ කුඩා කඩමන්ඩියේ අයිනට වන්නට විශාල සියඹලා ගසක් යට පිහිටා තිබුණ අතර, ගල්බනිස් , ටී බනිස් හා ඉස්පන්චි අඩුක්කර තිබූ කැබිනෙට්ටුවක්, පැරණි බොයිලේරුවක් හා ආප්ප තට්ටුවක් කඩයේ ඉදිරිපසින්ම තබා තිබුණි. එෆ්.එම් රේඩියෝවත් නිතර රටේ තොටේ විස්තර කතා කිරීමට එක්‍ රොක් වූ ගැමියෝ නිසා කඩය තුල තිබුනේ නිරන්තර සජීවී බවකි.
සෑම සවසකම බොයිලේරුව ඉදිරිපස සිටගෙන තේ වතුර වක්කරනා කුලසිරි මහප්පාත්, බොයිලේරුවේ ගිනිදැල් වලින් බ්‍රභාමත් වුනු ඔහුගේ කාලවර්ණ සිරුරත් ග්‍රාමාරක්ෂක රාජකාරී අතරතුර පැමිණෙන පිරිසට නිතර හුරුපුරුදු දසුනක් විය. ලුණුමිරිසක් සමඟ ආප්ප කා තේ බිමට ප්‍රියකළ ඔවුන් එහිදී බොහෝ වේලාවක් සතුටු සාමීචියේ යෙදී නැවතත් තම රාජකාරි ඇරඹුහ. ත්‍රස්තවාදී තර්ජන තදින් දැනුනු මෙකළ, මෙසේ තම වගකීම පසෙකලා සිටීම කිසිසේත් සුදුසු නොවුනත්, තම ජිවිතයේ පාලු බවට දැඩිසේ වෛර කල මොවුන්හට මෙලෙස එකතුවී කතාබහ කිරීම සිතට මාහැඟි සහනයක් විය.


ග්‍රාමාරක්ෂක සේවයේ සිටි තරු නිමලේ අයියා සහ කුලසිරි මහප්පා එකල ගජමිතුරන් වූ අතර ඇතැම් සති අන්ත දිනවල තමන්ට යුද හමුදාවෙන් ලබා දුන් පැරණි බෝර තුවක්කුත් රැගෙන වණ වැදෙන මොවුන් දෙදෙනා මුවෙක් ගෝනෙක් හෝ වල් ඌරෙක් දඩයම් කරගෙන හවසට තම නිවසට පැමිණෙයි. කෙසේ හෝ හමුදාවෙන් ලබාදෙන උණ්ඩ කිහිපයෙන් එකක් වැයකර කරගන්නා මෙම දඩයම ග්‍රාමාරක්ෂක මිතුරන් රැලට ඉතා වටිනා කියන සම්පතක් බවට පත්වෙයි. එදිනම තරු නිමලේ සහ කොටකමල් තම කුඹුරු වලින් පෙර කන්නයේ ලබාගත් හාල් කිලෝ කිහිපයක් කුලසිරි මහප්පාගේ කඩයෙන් තබා යයි. විමලේ ගේ දුම්කොළ වගාවේ පසෙකින් වැවී තිබු සරු ගොටුකොළ වගාවෙන් මිටියකුත් පෙරියපුල්ලේ සමුපකාරයෙන් ගෙනා පරිප්පුත් , කොටගහ තම්බිගේ සහෝදරයාගේ කුකුල් කොටුවෙන් බිත්තරත් කුලසිරි මහප්පාට ලැබෙයි. පසුදා රාත්‍රියේ රාජකාරි අතර කුලසිරි මහප්පාගේ කඩය පිටුපස කටුමැටි ගැසූ නිවසට ගොඩවන මිතුරන්, යහමින් කුළුබඩු යෙදූ දඩමස් හොද්දක් සමඟ හිතේ හැටියට බත් සප්පායම් වෙයි. අවසානයේ අවට ආරක්ෂාවට සිටින හමුදාවේ සොයුරන්ට කුලසිරි මහප්පා බැඳී බත් මුල් ද රැගෙන නැවත රාජකාරි බලා පිටත් වෙයි. ඇතැම් විට වැල්ලේ තම්බි වාරකන් කාලයට තම  නිවසේ සිටින දිනයන්ට ගෙනෙන තල් රා මුට්ටියකින්ද සප්පායම් වන මොවුන් වැනි වැනී එදින තම රාජකාරි වලට පිටත් වෙයි.

සිංහල හින්දු අලුත් අවුරුදු සමයට, සරුසාර කලබල අඩු පළාත් වල මෙන් මෙහි උත්සව නොපැවැත්වූවත් සියලු  පවුල් එළඹෙන අවුරුදු සිරිය විඳගැනීමට පෙළගැසෙයි. කුලසිරි මහප්පාගේ නොවරදින මුං කිරිබත සහ කොට කමල් මලයාගේ මව සාදන රසවත් කොන්ඩ කැවුම මිතුරන් වෙනුවෙන් පිලියල වෙයි. මුර දේවතාවුන් වැනි වූ හමුදාවේ සොයුරන් හට අවුරුද්දේ අඩුව නොදැනෙන්නට වගබලා ගත් මෙ ගමේ මිනිසුන් හැකි පමණින් ඔවුන්ගේ ලැදියාව ඔවුන්ට දැක්වූ අතර තම ජීවිතය ඔවුන් වෙනුවෙන් කැපකළ මේ අභීත මිනිසුන් වෙනුවෙන් ඔවුන් ඉමහත් ගෟරවයක් දැක්වන්නට විය.